En dan zit ik opeens aan mijn stoel gekluisterd en kan mijn ogen niet van het beeldscherm afhouden. Per ongeluk klik ik op een filmpje en zie een mooie baby die geluidjes maakt. Nou ja, helemaal per ongeluk ging het natuurlijk niet. Voor het eerst lees ik het verhaal van een overleden kindje. Voor het eerst sinds ik op instagram zit, durf ik verder dan de eerste twee regels te lezen.
Het verhaal wordt kracht bijgezet met bewegend beeld, geluid en muziek. Als ik de geluidjes hoor die de baby maakt breek ik. Dit had Fer ook moeten doen. Hij had ook van die babygeluidjes moeten maken. Hij had ook geopende oogjes moeten hebben. Zodat hij zijn lieve mama, papa, grote & kleine zus had kunnen zien, had kunnen waarnemen. Hij had nog wat langer én vooral vaker in mijn armen moeten liggen, zodat ik mijn lieve kleinzoon keer op keer had kunnen bewonderen. Zodat ik hem had kunnen wiegen als hij vanwege buikkrampjes niet kon inslapen. Zodat ik hem kon troosten als hij pijn of verdriet zou hebben. Zodat ik heel veel kinderliedjes voor hem kon zingen. Zodat ik …. zodat ik hem niet zo vreselijk hard hoefde te missen. Maar helaas heeft moeder natuur het anders voorzien.