Vandaag was het een prachtige dag. De zon deed zijn best om onze harten te verwarmen. De maan die ons licht geeft is goed te zien bij heldere hemel. Toen ik voor het raam stond en de maan bewonderde werd ik mij ervan bewust dat mijn zicht wel eens vertroebeld is. Vertroebeld door angst, door vastzittende gedachten en gevoelens. Echter gaat het mij steeds beter af om dit niet kloppend beeld waar te nemen. En dit komt vooral doordat ik meer ontspannen momenten voor mezelf neem.
En nu tijdens de zonnewende reflecteer ik graag op wat was en op wat ik graag verwelkom. De grote boosdoener van dit jaar en het jaar ervoor is zo boos nog niet. Uiteraard bracht corona veel ellende, pijn en verdriet in de wereld. Maar het zorgde ook voor heel veel goede en mooie dingen.
De lucht die een tijdlang een stuk schoner was. De mensen die zich liefdevol om hun medemensen bekommerden. De rustige straten en pleinen. Activiteiten die opeens via zoom mijn huiskamer binnen kwamen. En zo is er nog meer moois ontstaan.
Mijn dankbaarheid is groot voor iedereen die op de een of andere manier heeft bijgedragen aan al dit moois. Die lieten zien dat het ook anders kan. Die positief bleven en lichtjes verspreiden in donkere dagen. Dankbaar voor de fijne Sangha die ik zonder de pandemie nooit tegen zou zijn gekomen. Die zonder wellicht nooit was opgericht. Fijn dat ik mij nu iedere week met hun kan verbinden om samen te mediteren. En wat een luxe ... om dat zomaar van thuis uit via zoom te kunnen doen. Het zorgt voor een stukje rust waardoor ik het soms zo vertroebeld zicht, de sluier die over mijn innerlijk weten heen hangt, stukje bij beetje aan de kant kan schuiven.