En dan zit ik opeens aan mijn stoel gekluisterd en kan mijn ogen niet van het beeldscherm afhouden. Per ongeluk klik ik op een filmpje en zie een mooie baby die geluidjes maakt. Nou ja, helemaal per ongeluk ging het natuurlijk niet. Voor het eerst lees ik het verhaal van een overleden kindje. Voor het eerst sinds ik op instagram zit, durf ik verder dan de eerste twee regels te lezen. 

Het verhaal wordt kracht bijgezet met bewegend beeld, geluid en muziek. Als ik de geluidjes hoor die de baby maakt breek ik. Dit had Fer ook moeten doen. Hij had ook van die babygeluidjes moeten maken. Hij had ook geopende oogjes moeten hebben. Zodat hij zijn lieve mama, papa, grote & kleine zus had kunnen zien, had kunnen waarnemen. Hij had nog wat langer én vooral vaker in mijn armen moeten liggen, zodat ik mijn lieve kleinzoon keer op keer had kunnen bewonderen. Zodat ik hem had kunnen wiegen als hij vanwege buikkrampjes niet kon inslapen. Zodat ik hem kon troosten als hij pijn of verdriet zou hebben. Zodat ik heel veel kinderliedjes voor hem kon zingen. Zodat ik …. zodat ik hem niet zo vreselijk hard hoefde te missen. Maar helaas heeft moeder natuur het anders voorzien. 

Vandaag was het een prachtige dag. De zon deed zijn best om onze harten te verwarmen. De maan die ons licht geeft is goed te zien bij heldere hemel. Toen ik voor het raam stond en de maan bewonderde werd ik mij ervan bewust dat mijn zicht wel eens vertroebeld is. Vertroebeld door angst, door vastzittende gedachten en gevoelens. Echter gaat het mij steeds beter af om dit niet kloppend beeld waar te nemen. En dit komt vooral doordat ik meer ontspannen momenten voor mezelf neem.

En nu tijdens de zonnewende reflecteer ik graag op wat was en op wat ik graag verwelkom. De grote boosdoener van dit jaar en het jaar ervoor is zo boos nog niet. Uiteraard bracht corona veel ellende, pijn en verdriet in de wereld. Maar het zorgde ook voor heel veel goede en mooie dingen.

De lucht die een tijdlang een stuk schoner was. De mensen die zich liefdevol om hun medemensen bekommerden. De rustige straten en pleinen. Activiteiten die opeens via zoom mijn huiskamer binnen kwamen. En zo is er nog meer moois ontstaan.

Mijn dankbaarheid is groot voor iedereen die op de een of andere manier heeft bijgedragen aan al dit moois. Die lieten zien dat het ook anders kan. Die positief bleven en lichtjes verspreiden in donkere dagen. Dankbaar voor de fijne Sangha die ik zonder de pandemie nooit tegen zou zijn gekomen. Die zonder wellicht nooit was opgericht. Fijn dat ik mij nu iedere week met hun kan verbinden om samen te mediteren. En wat een luxe ... om dat zomaar van thuis uit via zoom te kunnen doen. Het zorgt voor een stukje rust waardoor ik het soms zo vertroebeld zicht, de sluier die over mijn innerlijk weten heen hangt, stukje bij beetje aan de kant kan schuiven.

Opeens komt het bovendrijven, opeens valt het immense verdriet over mijn stil geboren kleinzoon rouw op mijn dak. Uiteraard zijn er in de afgelopen drie jaar tranen gevloeid, deze bleven echter beperkt. Ze kwamen vooral bij het luisteren van bepaalde liedjes én als kleine zus het over broertje Fer had. En dan is het in één keer BAM en wordt je overvallen door emoties die er aan alle kanten uit spatten, die niet langer van binnen vast willen zitten. 

Gelukkig was ik niet alleen en nam mijn lief mij liefdevol in zijn armen en wiegde me zachtjes heen en weer. De emoties schoten allerlei kanten op. Het ene moment voelde ik de intense pijn om het gemis van mijn kleine prins én omdat ik hem maar zo kort in mijn armen heb kunnen houden. Het andere moment voelde ik boosheid omdat het leven zo hard en oneerlijk is. En dan is er ook nog de machteloosheid, want ik had het zo graag anders gezien voor mijn zoon, schoon- en kleindochters. 

De tranen die zich eergisteren geheel onverwachts aandienden leken op een fikse regenbui. Ze kwamen diep van binnen en zochten een uitweg. Ergens ben ik wel blij dat ze die uitweg hebben gevonden. Al veels te lang zaten ze opgeslagen in mijn lichaam met alle gevolgen van dien. Zou het rouwen dan nu eindelijk begonnen zijn?

Gisteren zou mijn kleine prins 3 zijn geworden.  Het lijkt wel alsof de tijd steeds sneller aan me voorbij vliegt. Wat gelukkig niet voorbij vliegt zijn de herinneringen die we samen hebben gemaakt. Ik zie het moment dat hij met zijn mama en papa thuis kwam nog voor me. Hoe hij in het water van het waterbad meedeinde, en hoe hij op de bank werd neergezet. Voor grote zus die het spannend en ook een beetje eng vond, legden we een handdoek over de waterbak heen. Een stukje bleef onbedekt zodat ze toch nog een glimp van haar kleine broertje kon opvangen én zelf kon beslissen of ze meer of minder wilde zien. 

Helaas was de tijd die we met Fer hadden erg kort. Veels te snel moesten we afscheid van hem nemen en hem laten gaan. Ondanks het verdriet voel ik nog steeds de warme en liefdevolle verbinding die er was. Oppassen op grote en kleine zus, met zijn mama kleertjes en een mandje uitzoeken. Samen luisteren naar muziek voor de afscheidsdienst. Samen met grote zus en haar mama op bed zitten babbelen. Samen … heel veel samen met een vanzelfsprekend doel; zorgdragen voor steun en een klein beetje verlichting met een warme, liefdevolle welkom & afscheidsdienst. 

Eindelijk is het dan zover. Mijn eigenhandig gemaakte website is in de lucht. Ja echt, hij staat online en jij kan erin rondkijken. Het heeft nog heel wat handen en voeten in aarde gehad. Niet dat het super moeilijk was, echter door teveel creatieve ideeën werd ik bij tijd en wijle heen en weer geslingerd. Dit uitte zich vervolgens in het meermaals doorvoeren van veranderingen, weghalen en opnieuw beginnen.

Met de naam van de website ging het net zo. De in eerste instantie gekozen naam bracht twijfels met zich mee. Zonder het woord atelier vond ik de naam wel leuk maar voor de bezoekers nietszeggend. En toen ik had besloten om er wel atelier voor te zetten, bekroop mij het gevoel en de gedachte ´wat is er nu mooier dan de betekenis van de naam Fer te gebruiken?´ Nou ik kan je verzekeren dat er voor mij geen mooiere naam bestaat. Tenslotte gaat de site niet alleen over mijn creatieve uitspattingen maar óók over mijn kleine prins. Ik ben dan ook ontzettend benieuwd wat je van mijn site vind. Vertel je het me? Dit kan makkelijk via een berichtje onder het kopje ´contact´