Opeens komt het bovendrijven, opeens valt het immense verdriet over mijn stil geboren kleinzoon rouw op mijn dak. Uiteraard zijn er in de afgelopen drie jaar tranen gevloeid, deze bleven echter beperkt. Ze kwamen vooral bij het luisteren van bepaalde liedjes én als kleine zus het over broertje Fer had. En dan is het in één keer BAM en wordt je overvallen door emoties die er aan alle kanten uit spatten, die niet langer van binnen vast willen zitten.
Gelukkig was ik niet alleen en nam mijn lief mij liefdevol in zijn armen en wiegde me zachtjes heen en weer. De emoties schoten allerlei kanten op. Het ene moment voelde ik de intense pijn om het gemis van mijn kleine prins én omdat ik hem maar zo kort in mijn armen heb kunnen houden. Het andere moment voelde ik boosheid omdat het leven zo hard en oneerlijk is. En dan is er ook nog de machteloosheid, want ik had het zo graag anders gezien voor mijn zoon, schoon- en kleindochters.
De tranen die zich eergisteren geheel onverwachts aandienden leken op een fikse regenbui. Ze kwamen diep van binnen en zochten een uitweg. Ergens ben ik wel blij dat ze die uitweg hebben gevonden. Al veels te lang zaten ze opgeslagen in mijn lichaam met alle gevolgen van dien. Zou het rouwen dan nu eindelijk begonnen zijn?
